Serendipity

Haberi aldığımda Viyana’da sabah kahvaltımı yapıyordum. Yekta Kopan’ın twitter mesajından aşağıdaki satırları okudum.

Herkes üzüldüğünü yazıyor ya, bir de tanısaydınız Nuh’u, delirirdiniz… “N’olur bu bi rüya olsun” diye ölüme giden bir dost. Bu bir kabus!
— Yekta Kopan (@yektakopan) February 18, 2015

Herkes üzüldüğünü yazıyor ya, bir de tanısaydınız Nuh’u, delirirdiniz… “N’olur bu bi rüya olsun” diye ölüme giden bir dost. Bu bir kabus! — Yekta Kopan (@yektakopan) February 18, 2015

Nuh’u işten çıkarıldığım o gün kapının önündeki sözüyle hatırlayacağım: “Konuşmaya gerek yok ya, sessizce birer sigara içelim yeter.” — Yekta Kopan (@yektakopan) February 18, 2015

Bir anda kanım çekildi. Nuh Köklü’yü hiç tanımadım. Hiç görmedim. Hiç duymadım. O sabaha kadar dünyamın bir parçası değildi. Uzunca bir süre ne kahvaltımdan bir lokma alabildim ne de çayımdan bir yudum. Acı boğazıma dizildi…

İlk haberler basitçe bir dükkanın camına atılan kartopu yüzünden bir can’ın gittiğini söylüyordu. Hemen Nuh’un annesi aklıma geldi. Onu da hiç tanımıyorum. Haberi aldığında dünyasının nasıl yıkıldığı gözlerimin önüne geldi.

21 Şubat 2015’de Nuh Köklü’yü anmak için eylemde dağıtılan bilgi notu elime geçti. Olayın bize anlatılandan, en azından benim bildiğimden çok farklı olduğunu öğrendim. Bilgi notunda şu satırlar yer alıyordu:

“Yoldaşımızı, canımızı, can arkadaşımızı, Nuh Köklü’yu yitirdik…

Yeldeğirmeni Dayanışması ve Forza Yeldeğirmeni’nden arkadaşımız Nuh Köklü’yu psikopat bir esnaf gözümüzün önünde katletti.

Altıyol Boğa’da saat 20:00’da “İç Güvenlik Paketine karşı #direnözgürlük nöbeti tuttuktan sonra mahallemize dönerken kar topu oynamaya başladık. Karakolhane Caddesi’ne geldiğimizde camına sadece bir kar topu isabet eden Aktar dükkanından çıkan katil küfürlü bir şekilde, camının kırılma ihtimali üzerine bağırmaya başladı.

Sakinleştirme çabamıza rağmen üslubunu değiştirmeyen katil “silahı getirir hepinizi öldürürüm, raporum var ertesi gün de elimi kolumu sallar çıkarım” diyerek dükkana koştu ve elinde bir beyzbol sopasıyla dışarı çıktı. Sopayı savurduğu anda elinden alıp olayı kapatmak için ısrar etmemize rağmen tekrar içeri koşup elinde ekmek bıçağıyla çıkan katil önce kendisini engellemeye çalışan kadın arkadaşımıza bıçağı savurdu ve şans eseri bıçak omzunun üstünden geçti. Onu itip erkek arkadaşımıza ulaşan katil bıçağı ile montunu kesti ancak yaralayamadı. Ardından karşı kaldırımda kalan başka arkadaşa yönelen katil çöp konteynırmın arkasına onu sıkıştırıp itince NUH yardıma koştu ve katile müdahale etti ve kayıp düştü. O esnada NUH’a dönüp doğrudan göğsüne saplayan katil ayağa kalkarak bıçağı önüne gelene savurmaya devam etti.

On onbeş adım atan NUH yere yığıldı ve sağlıkçı arkadaşımız tampon yapmaya başladı. Bu esnada psikopat halen “bana bir şey olmaz yarın çıkarım” diye bağırıyordu.

Arkadaşlarımız Nuh’u taksi ile hastaneye götürdüler. Bütün bu olanlara ve toplanan yaklaşık 150 kişinin kınamalarına rağmen küfürlerine, kadın arkadaşlara tacizlerine devam eden katil dükkana girip bıçağı ve ellerini yıkadıktan sonra telefonda sırıtarak biriyle konuşmaya başladı. Dışarı çıkıp önüne gelene küfür etmeye devam edince mahalleli psikopata müdahale etti ve bu esnada yere düşerken dükkanın kapısındaki camı kırıldı. Bunu açıklama nedenimiz, haberlerde sanki kartopu camı kırmış gibi takdim edilmesidir….”

Nihai kararı mahkemeler verecek. Şahitler dinlenecek, bitmeyen ve geri dönmeyecek canlar üzerinden kararlar verilecek…

Bütün bu olanlara ve geçen haftalardaki Özgecan’ın acı kaybını da hatırlayınca çok kızdım ama çok… Nasıl günler geçiriyorduk ki, camımıza atılan bir kartopunu bıçakla karşılamaya çalışıyorduk. Hala anlayabilmiş değilim. Psikolog da değilim, ancak Türkiye’de herkesin minör depresyondan başlayıp majör’e kadar depresyonun bütün türlerine sahip olduğunu düşünüyorum. Ülkenin günden güne kutuplaşması, insanların gerginliklerinin artması  beni içten içe korkutuyor.

Vicdan, insaf ve merhamet duygularının bu kadar hızlı ortadan kaybolmasına şaşırıyorum. İnsaf diyorum! İnsaf…