İstanbul’da güneşle bulut’un seviştiği bir öğleden sonra..Güneş bütün kudretiyle bulutlardan sıyrılıp insanları kucaklamak istiyor. Rüzgar müşfik nefesiyle yelkenleri dolduruyor…Güneşin hadsiz kucaklayıcılığını biraz olsun yumuşatmaya çalışıyor…Deniz gözlerimizi alıyor….Sırtımda güneşin babacanlığı yüzümde rüzgarın şefkati var. Dostumun kelamı kalbimin ilacı…Bütün bıkkınlıklarımızdan ve kederlerimizden arınıp gülücükler konuyor yüzüme… Ne gam ne keder…Keşke yelkenlideki adamın yanında olsaydık diye düşünüyoruz…
