Abdülmecid efendinin oğlu ve gelini Mısır’a yeni bir başlangıç için gittiler. Halife torunlarını bu ayrılık sürecinde çok özledi. Bu ayrılığın bitmeyeceğinin farkına varan Abdülmecid Efendi torunlarına kendisine mektub yazmazlarsa ayrılığa daha çabuk intibak edeceğini düşünerek aşağıdaki mektubu yazdı. Mektubun orjinali kendi çizimi olan hilafet antetli bir kağıda yazılmıştır. 1944 yılında vefat eden Abdülmecid Efendinin kızı Neslişah Sultan’a yazdığı mektup:
“Güzel, melek kızım, Dört Teşrinsani (Kasım) tarihli güzel mektubunu aldım.
Pek sevindik. Büyük validenle beraber okuduk, aynı zamanda fazlasıyla müteessir olduk. Bizler burada hepinizin sıhhat ve selâmetinize hayır dualar ediyoruz. İnşaallah-ı teâlâ pederinizin arzusu üzerine sizlere hayırlı ve güzel istikbal ihzar eyler de (hazırlar da) bizler de burada yaralı kalplerimiz şifa bulur. On beş seneden beri hazırlanan teşebbüsât (girişimler) icra edildi.
Cenâb-ı rabbu’l-âlemin sizlere daima hayırlı saadetli günler göstersin. Bundan böyle iki ihtiyar baba ve anayı unutmak lâzımdır. Hasta ana sizler için her gün ağlıyor. Üç kere iyi oldu ve hastalığı yine tekrar etti. Istırap içindedir. Güzel, şefkatli kalbin gibi parlak gözlerinden öperek tekrar rica ediyorum ki bizleri unutunuz. Bizler pek ihtiyarladık. Yorgun kalplerimiz teheyyüce (heyecanlanmaya) nıüsaid değildir. Üçünüzün güzel gözlerinizden öper, sıhhat ve saadetinizin devamını Rabb-ı izzetten tazarru ve niyaz eyleriz. 17 Teşrinsani (Kasım) 1938.
Büyükbabanız Abdülmecid”
Murat Bardakçı, Hürriyet, 30 Eylül 2006.
