Nereden başlayacağımı bilemediğim günlerden birindeyim. Yazmak bir tür iyileşme hali olabilir mi, bilmiyorum. Kelimelerin keskin köşelerinin ruhumu acıtacağını ama yine de bir parça rahatlatacağını zannediyorum. Bazen şükretme hali içinde bazen isyanlar içinde yüzüyorum. Ağlamak istiyorum ama gülme gelip yüzümdeki hüzün damlalarını siliyor. Öte yandan gülerken gözlerim doluyor ve kahkaha gibi süzülüyor gözyaşları yanaklarımdan…Dostlarım var amansız hastalıklara yakalanmış…Dostlarım var hayatları ve adalet duygularının getirdikleri ile götürdükleri arasına sıkışmış kalmış..Dostlarım var, inandıkları ile sevdikleri arasında gidip gelen…Dostlarım var, canlarının bir parçalarını beklenmedik şekilde kaybetmiş ve onun acısını içlerinden söküp atmak için çırpınan…
Güne bakıp seviniyorum elbette.. Elimdekilere, sahip olduklarıma ve dostlarıma seviniyorum elbette.. Ama ben insanım..Bazen deniz kıyısında küçük bir mumun ışığında dalga sesleri arasında bütün dertlerimi, tasalarımı ve endişelerimi denize veriyorum. Ben bütün günahlarımdan gecenin karanlığında utançla soyunurken rüzgar da dalgaların götüremediği küçük parçaları uçurup gider..
İsimler, kelimeler, -meliler, -malılar ve ben..
