Bir zamanlar bir ada varmış ve üzerinde bir ev.
Bir çift yaşarmış içinde..Yapan ama yıkmayan insanlarmış..
Çocuklar dans edermiş keyifle gün ışığıyla elele odalarında
Ama hikayesi olan bir koltuk varmış…..İnsan bekleyen anlatmak için…
Gemiler gelip geçermiş hep önünden…
İnsan her yerde insan…
Cennette olsa bile…
Dostsuz Cennet bile Cehennem değil mi?
Kaynak The New York Times
Altyazılar ekip yorumsuzun..
Definitely Maybe diye bir film izledim. Oradaki karakterlerden birisine babası yaşgününde Charlotte Brontë‘nin Jane Eyre isimli romanını hediye eder ve kapağına kızı için özel bir ithaf yazısı yazar. Kız bir şekilde evlerinden taşınırken bu kitabı kaybeder ve yıllar sonra onu seven erkek bu kitabı bir sahafta bulur.
Kitaptaki ithaf benim çok hoşuma gitti. Jane Eyre’i okuyanlara hiç de yabancı gelmeyecektir bu satırlar…Romanın içinden bir alıntıyla yapılan bu metindeki şu satırlar:
“The human heart has hidden treasures, In secret kept, in silence sealed; The thoughts, the hopes, the dreams, the pleasures, Whose charms were broken if revealed”
(Kabaca Türkçe çevirisi şöyle olur sanırım: Gönlümüzde sırlanmış ve sessizlikle mühürlenmiş ne hazineler saklıdır; düşünceler, ümitler, rüyalar, mutluluklar, ifşa edilerse hepsi cazibesini yitirir. )
benim gönlüme su serpti. Size de şifa olur diye düşündüm.
Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.
My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.
He gives his harness bells a shake
To ask if there’s some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.
The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
Robert Frost
