Yakın zamanda eğitim sistemimizin birçok garipliğini arkadaşı ve eşiyle tartışıyorduk. Aşağıda yazacağım garip hikayelere dinledim. Eğitim sistemimiz maalesef öğrencinin hayal gücünü ve yaratıcı düşünce gücünü destekleyici teşviklerde bulunmuyor. Bilakis ket vurucu bir karakteri bile var. Öğrencileriminde de bu yaratıcılığı göremediğimi kendilerine açık açık ifade ettim. Hayal gücünün serbest bırakılması hem zihinsel bir zenginlik hem de kritik düşünce gücünü tetikleyerek vurucu sorular sorulmasına yardımı açısından hayatidir.
Birinci olay:
Bir ilköğretim okuluna Türk telekom tarafından ankesörlü telefon konulur. İlköğretim okulunun öğrencileri bu telefonu kullanarak çeşitli ücretsiz numaraları arayarak küfredip telfonu kapatırlar. Bu durum Türk Telekom’a ücretsiz numara sahiplerince şikayet Türk telekom okulu arayarak bu durumu engellemelerini aksi takdirde üst makamlara şikayet edeceklerini bildirirler.
Okulun vizyon sahibi müdürü öğretmenlerini toplayarak durumu aktarır ve öğretmenlerinden bir çözüm bulmasını ister. Öğretmenlerden birincisi ankesörlü telefon’un bulunduğu yerin nöbet yeri olarak tanımlanmasını ve bir öğretmenin orada beklemesini tavsiye eder.
İkinci öğretmen okulun ankesörlü telefonununun ücretsiz aramalara kapatılmasını ister. Üçüncü öğretmen ise telefonun kaldırılmasını ister.
Yorumsuz vereceğim bu hikayeyi…………
İkinci olay, Satranç öğretmeni bir anaokuluna gider. Kendisini tanıtır ve şu cümlelerle sözlerine devam eder:
-Küçükken satranç öğretmeni olmak isterdim. Büyüdüm ve satranç öğretmeni oldum. Şimdi de siz kendinizi tanıtın ve büyüyünce ne olmak istediğinizi söyleyin
Çocuklar sırayla isimlerini söylemişler. En son öğrenci, “benim adım Engin ve ben büyünce Emekli olmak istiyorum”, demiş.
Bu arada çocukların yarısının da büyüyünce satranç öğretmeni olmak istediğini söylediğini tahmin ediyorsunuz, sanırım.
